2o Φεστιβάλ Παραμυθιάς - Χόρεψέ με Πατέρα της Κατερίνας Αντωνιάδου

Λίγα λόγια για το έργο

Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.

La figlia è completamente devota al padre. Lo va a trovare tutti i giorni, si prende cura di lui, ha la sua piena responsabilità. Ha messo completamente da parte la sua vita. Questo giorno di evoluzione è anche il giorno di esaltazione del padre. Lui non la riconosce. Lui, aggrappato a un orologio fermo, si limita a schemi ripetitivi, negando ostinatamente la verità. Nega i suoi figli, nega il lavoro che ha svolto, nega la sua incapacità di mantenersi.

Nonostante le pressioni isteriche della figlia, egli sembra sfuggire costantemente alla realtà, o almeno così pensa la mente confusa della figlia.

Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και φωνάζοντάς του “Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις”!

Πάντα μέσα από την θέση του θύματος, προσκολλημένη στο παρελθόν της, το άμεσα εμπλεκόμενο με τον πατέρα της, το αναπολεί, πυροδοτώντας μνήμες άγριες και τον παρασέρνει σε έναν βίαιο χορό αισθήσεων και παραισθήσεων.

Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς αριστερά και τα άλλα μισά προς τα δεξιά.

Non c'è una destinazione. Entrambi vanno dove soffia il vento. Un pomeriggio. Un giorno delirante, dove ogni giorno che segue un altro, dove nulla cambia.

Sempre attraverso il senso dell'umorismo, sempre attraverso una risata, sempre attraverso un pianto, un pomeriggio, padre e figlia si incontrano e si guardano con gli occhi chiusi.