2o Φεστιβάλ Παραμυθιάς - Χόρεψέ με Πατέρα της Κατερίνας Αντωνιάδου

Λίγα λόγια για το έργο

Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.

La fille est entièrement dévouée à son père. Elle lui rend visite tous les jours, s'occupe de lui, est sous son entière responsabilité. Elle a complètement mis sa vie de côté. Ce jour d'évolution est aussi le jour d'exaltation du père. Il ne la reconnaît pas. Lui, accroché à une horloge arrêtée, se limite à des schémas répétitifs, s'entête à nier la vérité. Il nie ses enfants, il nie le travail qu'il a effectué, il nie son incapacité à subvenir à ses besoins.

Malgré la pression hystérique exercée par sa fille, il semble se soustraire constamment à la réalité - c'est du moins ce que pense l'esprit confus de sa fille.

Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και φωνάζοντάς του “Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις”!

Πάντα μέσα από την θέση του θύματος, προσκολλημένη στο παρελθόν της, το άμεσα εμπλεκόμενο με τον πατέρα της, το αναπολεί, πυροδοτώντας μνήμες άγριες και τον παρασέρνει σε έναν βίαιο χορό αισθήσεων και παραισθήσεων.

Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς αριστερά και τα άλλα μισά προς τα δεξιά.

Il n'y a pas de destination. Ils vont tous les deux là où le vent souffle. Un après-midi. Une journée délirante, où chaque jour qui se succède en appelle un autre, où rien ne change.

Toujours par humour, toujours par rire, toujours par pleurer, un après-midi, le père et la fille se rencontrent et se regardent les yeux fermés.