2o Φεστιβάλ Παραμυθιάς - Χόρεψέ με Πατέρα της Κατερίνας Αντωνιάδου

Λίγα λόγια για το έργο

Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.

Die Tochter ist ihrem Vater völlig zugetan. Sie besucht ihn täglich, kümmert sich um ihn, hat seine volle Verantwortung. Sie hat ihr eigenes Leben völlig zurückgestellt. Dieser sich entwickelnde Tag ist auch der Tag der Erhöhung des Vaters. Er erkennt sie nicht wieder. Er klammert sich an eine stehengebliebene Uhr, beschränkt sich auf sich wiederholende Muster und verleugnet hartnäckig die Wahrheit. Er verleugnet seine Kinder, er verleugnet die Arbeit, der er diente, er verleugnet seine Unfähigkeit, für sich selbst zu sorgen.

Trotz des hysterischen Drucks seiner Tochter scheint er sich ständig der Realität zu entziehen - zumindest glaubt das der verwirrte Geist der Tochter.

Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και φωνάζοντάς του “Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις”!

Πάντα μέσα από την θέση του θύματος, προσκολλημένη στο παρελθόν της, το άμεσα εμπλεκόμενο με τον πατέρα της, το αναπολεί, πυροδοτώντας μνήμες άγριες και τον παρασέρνει σε έναν βίαιο χορό αισθήσεων και παραισθήσεων.

Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς αριστερά και τα άλλα μισά προς τα δεξιά.

Es gibt kein Ziel. Sie gehen beide dorthin, wohin der Wind weht. Ein Nachmittag. Ein wahnsinniger Tag, an dem jeder Tag auf den anderen folgt, an dem sich nichts ändert.

Immer mit Humor, immer mit einem Lachen, immer mit einem Weinen, treffen sich Vater und Tochter eines Nachmittags und schauen sich mit geschlossenen Augen an.