Dance with Father by Katerina Antoniadou | Paxoi

"Dance with me, Father"
By Katerina Antoniadou

ΣΤΟΥΣ ΠΑΞΟΥΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΜΑΪΟΥ ΣΤΙΣ 21.00
​
Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων, Βλαχοπουλάτικα Παξών​

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ & ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

H θεατρική παράσταση «Χόρεψέ με πατέρα» της Κατερίνας Αντωνιάδου έρχεται στους Παξούς για δύο μόνο παραστάσεις.

A few words about the project:
Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.

The daughter is completely devoted to her father. She visits him daily, takes care of him, has his complete responsibility. She has completely put her life aside. This evolving day is also the father's day of exaltation. He doesn't recognize her. He, clinging to a stopped clock, limits himself to repetitive patterns, stubbornly denying the truth. He denies his children, he denies the job he served, he denies his inability to support himself.

Despite the hysterical pressure from his daughter, he seems to be constantly evading reality - or so the daughter's confused mind thinks.
Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και φωνάζοντάς του “Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις”! Πάντα μέσα από την θέση του θύματος, προσκολλημένη στο παρελθόν της, το άμεσα εμπλεκόμενο με τον πατέρα της, το αναπολεί, πυροδοτώντας μνήμες άγριες και τον παρασέρνει σε έναν βίαιο χορό αισθήσεων και παραισθήσεων.

Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς αριστερά και τα άλλα μισά προς τα δεξιά.

There is no destination. They both go where the wind blows. One afternoon. A delirious day, where each day that follows another, where nothing changes.

Always through a sense of humor, always through a laugh, always through a cry, one afternoon, father and daughter meet and look at each other with closed eyes.